මහවෙදනාගේ වතගොත

දෙමසකට ත් ටිකක් වැඩි නිහැඬියාවකින් පසු බොහෝ දේ ලිවීමට තිබේ. ඒ සියල්ල මෙහි කීමට හැකියාව ක් නැත ත්, කියන්නට හැකි දේ පමණ ක් මතකයේ හැටියට කැටි කොට  මෙසේ ලියමි.



ඒ 1986/ 1987 වසරයි.  උසස් පෙළ විභාගයෙන් පසු ජීවිතය ගැන බොහෝ ගැඹුරින් සිතන්න ට පෙළඹවීම ක් නොතිබුනත්, මා යායුතු අත මවිසින් කලින් ම තෝරගෙන සිටියෙමි.



රටේ තැන තැන ඇවිලෙන ගිනිය, ටයර් සෑ මෙන්ම ධර්ම චක්‍ර ද, එදිනෙදා භාවිතා වන වදන් බවට පත් වී ඇත.   උතුර මෙන්ම දකුණ ද ගිනි ගන්නා බවක පැහැදිලි සේයාවන් පෙනෙන්නට තිබිණි. නමුත් අපි බොහෝ අවස්ථාවල රාත්‍රී සාකච්ඡා වලට සහභාගී වීමු. ඒ මගේ නිවසේත් මිතුරන්ගේ නිවාස වලදීත් ය. එන පොට නරකට බව දැනගත් මිතුරන් කොටසක් අප කෙරෙන් දුරස් වීය.



පුරා වසර දෙකකට මඳක් අඩු කාලයක් කෙළි හැංගිමුත්තන් සෙල්ලම අහවර වන බව මටද පසක් වන්නට විය.  බොහෝ ප්‍රබලයන් ලොව හැර ගොසිනි. තවත් කුමන විප්ලවද?



ක්‍රමයෙන් විශ්වවිද්‍යාල ඇරඹෙමින් තිබිණි. මාද පැරණි සඟයන් සොයා ගියෙමි. අප අතර සිටි සමහර සොයුරෙක් අප අතැර ගොසිනි. ජීවිතයෙන්ම අතැර ගොසිනි. ඒ ඇති වූ කලකිරීම අද ද මසිත පෙළයි.



කෙසේ හෝ වසර 5 කාලයකින් නිම විය යුතු අපේ වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය ඒ වන විටත් වසර කීපයකින් පසු පසට තල්ලු වී තිබිණි. තවත් වසර දෙකක් පමණ කාලයක් වැඩිපුරත් ගෙවමින් පස් වසරක අධ්‍යාපන කාලය වසර අටකින් නිම කරමින් අපි 1996 දී වෛද්‍යවරුන් ලෙස සමාජයට පා තැබීමු.



එතැන් සිට මට සිදු වූයේ යම් මූල්‍යමය ස්ථාවරයකුත්, වෛද්‍යවරයෙක් ලෙස සමාජමය ස්ථාවරයකු ත් ගොඩනඟා ගැනීමටයි. 2000 වසරේ මගේ දියණිය උපදින විට මා ඒ සඳහා යම් යම් ව්‍යාපෘතීන් දියත් කර තිබුණ ද දියණියගේ අසනීප තත්ත්වය නිසා ඒ සියල්ල විනාශ වී ගිය අයුරු මවිසින් ඔබට මීට පෙර කියා ඇත.



2001 වසරේ දී සියල්ල අලුතින් අරබා ඉතාමත් කෙටි කලකින් විශාල ආර්ථික දියුණුවක් ලබා ගැනීමට මට හැකි විය. යම් දියුණු තත්ත්වයක් ලබා ගැනීමත් සමඟ සියල්ල මගේ ප්‍රිය බිරිද වෙත පවරා දුනිමි. දැන් මම සියල්ලෙන් නිදහස් මිනිසෙක්මි. ඉතා ආශාවෙන් පැතූ මගේ උසස් අධ්‍යාපන කටයුතු ඒ වන විටත් බොහෝ ප්‍රමාද වී තිබිණි.  මගේ ඉලක්කය එයයි. 2003 වසරේදී මම නැවතත් උසස් අධ්‍යාපන කටයුතු ඇරබීමි. ඒ සදහා මට පැමිණිබාධක ද මම ඔබට කියා ඇත.



මගේ උපන් දිනය ද යෙදී තිබූ පසුගිය අගෝස්තු මස මම ආචාර්‍ය්‍ය උපාධියට සුදුසුකම් ලදිමි.



මගේ දෙමාපියන් මට ලබා දුන් නම රෝහණ ප්‍රියසුසන්තයි. මගේ පියාගෙන් මවෙත ලද නම රණසිංහ ආරච්චි යන්නයි. මේ දෙකම එකතු කර මම දැන් නම ලෙස භාවිතා කරන්නේ රණසිංහ ආරච්චිගේ රෝහණ ප්‍රිය සුසන්ත යන්නයි. මගේ මුල් ගම මාතරට ත් එහා ඈත රුහුණ වුවත් මගේ පියා ගේ හිතුවක්කාරකම් නිසා මා උපන්නේ කොළඹයි. හැදී වැඩුණේ වත්තලයි. මගේ මුල්ම පාසැල වන්නේ මාවරමණ්ඩිය දරණාගම මහා විද්‍යාලයයි. මගේ ප්‍රියතම බ්ලොග් කරුවකු වන හසිත ගුරුසිංහයන්ගේ මුල්ගම් පියස මගේ ද මුල් කාලය ගෙවුණු බිමයි.



අද මා ඉතා සාර්ථක වුවත් මේ සාර්ථකත්වය පිටුපස මට දිරිය දුන් දෙතුන් දෙනෙක් ඇත. ඒ මගේ මව, මගේ බිරිඳ සහ බිරිඳගේ මවයි. ඇයත් මට දෙවනි මව් කෙනෙකි.



මේ සටහන මෙහි තබන්නේ බ්ලොග් ලෝකයේදී යමෙක් මට කරන ලද අභියෝගයක් නිසායි. මේ මගේ නියම වත ගොතයි. දැනට මම වාසය කරන්නේ නුගේගොඩ නගරයේ ය. යමෙක්ට මා මුණ ගැසීමට ඉතාම පහසු තැනක මම වාසය කරමි.



ඔන්න මහවෙදනා යන නමින් මා මෙතක් කලක් ඔබ හමුවට ආවත් දැන් මගේ නියම වත ගොත ඔබ හමුවේ ඇත. ඒත් මහවෙදනා ලෙසින්ම දිගටම සිටීමට මම කැමැත්තෙමි.



මගේ ඇමරිකානු සංචාරය හා මගේ බ්ලොග් මිතුරන් ගැන යම් සටහනක් මේ සතියේම තබමි. ඒ අතරම මා ඉතා ආශාවෙන් සිටි තවත් ජයග්‍රහණයක් අද දින මට ලැබිණි. එනම් බටහිර රටක විශ්වවිද්‍යාලයක් හා මා සහයෝගී (Collaboration Research)  පර්යේෂණයක් කිරීමයි. ස්වීඩනයේ ප්‍රමුඛ විශ්වවිද්‍යාල ආයතනයක් ඒ සදහා සිය කැමැත්ත අද මට ඊයක් මගින් දැනුම් දුන්නාය.



මා නැඟි කන්ද අහවර වී ඇති බව මට දැන් දැන් පසක් වේ.



කෙදිනක හෝ මා මිය යන්නේ රටට බරක් නැති නිදහස් මිනිසෙකු ලෙස බැව් නම් මට හොදටම විශ්වාසය.



ප/ලි.



මා හදුනන බ්ලොග් කරුවෝ කීප දෙනෙක් සිටිති. ඒ සියල්ලන් ගැන මම ඊලඟ ලිපියෙන් කියමි. නමුත් ඉතා ඈත දුරු රටකදී සිංහල බ්ලොග් කාරියක වන අරුණි අක්කා මවෙත දක්වන ලද අනුග්‍රහය ඇත්තෙන්ම මට මහමෙරකි. අක්කේ ඔබ වැන්නන් මේ රට හැර ගොස් සිටීම අපේ අවාසනාවකි. පුරා පැය තුනක් ගතවන අධික දුරක්, කාලයක් ධනයක් වැය කරමින් අප බලන්නට මවක් මෙන් ඔබ පැමිණියාය. ඔබට හිස නමා ආචාර කරමි. මට ඔබ වෙත දෙන්නට ඇත්තේ එපමණකි.


ප/ප/ලි.
ලොකු ජෝන්ගේ අනුග්‍රහයෙන් බ්ලොගය නැවත සකස් කලෙමි. ඔඅබට මගේ ස්තුතිය. ගිම්හාණිටත් බොහෝම ස්තුතියි දුන්නු උපදෙස් වලට.