මහවෙදනාගේ ඇමරිකානු ගමනේ මුල් දින කීපය ලංකාවෙන් ඇමරිකාවට.

මේ ගමන මගේ සිතේ තිබූවක් නොවෙයි. යොදාගෙන තිබූ වැඩ අනුව මට මෙවර සහභාගී වීමට තිබූයේ නොවැම්බර් මස පවත්වන ලෝක ආයූර්වේද කොන්ග්‍රසයේ සම්මන්ත්‍රනයටයි. එය ඉන්දියානු රජය විසින් වාර්ෂිකව පවත්වනු ලබන ආයූර්වේද සම්මේලනයකි. නමුත් ඇමරිකාවේ තිබෙන ඉතාම ඉහළ මට්ටමේ විශ්වවිද්‍යාලයක් වන ජෝන් හොප්කින් රෝහල සහ වෛද්‍ය විද්‍යාලය විසින් ඖෂධ පැළෑටි සහ අයූර්වේද නිෂ්පාදන පිළිබඳව වෙනම සම්මේලනයක් පවත්වන්නට සැලසුම් කර තිබුණා. අප සහභාගී වූයේ එයටයි. මට ඒ අවස්ථාව ලැබුණේ අහම්බෙන්. ඇත්තෙන්ම එම ආරාධනය පැමිණියේ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ දේශීය වෛද්‍යවිද්‍යා ආයතනය හරහායි. එහි ආචාර්‍ය්‍යය වරුන් දෙදෙනෙක්, පාලක මණ්ඩල සාමාජිකයෙක් (වෛද්‍ය උදාර අතපත්තු) සහ මා ලෙසයි කණ්ඩායම සෑදී තිබූයේ. නමුත් අවාසනාවට ආචාර්‍ය්‍යවරුන්ගේ වර්ජනය හෙතුවෙන් මාමිත්‍ර වෛද්‍ය කමල් සහ වෛද්‍ය නිමල් මහතුන්ට සහභාගී වීමේ වරම අහිමි වූවා. එය ඉතාමත් අවාසනාවන්ත තත්ත්වයක්.

වීසා පිළිබඳ ගැටලුවක් ඇති නොවූයේ ජෝන් හොප්කින් ආයතනය අපට ලබා දී තිබූ සියලු ලියකියවිලි ඇමරිකානු රජයේ ශ්‍රී ලංකා තානාපති කාර්‍යාලයට එවා තිබූ නිසායි. එම ආයතන අපට දැක් වූ අනුග්‍රහය ඉතා විශාලයි. කොළඹ ඇමරිකානු තානාපති කාර්‍ය්‍යාලීය සේවය ඉතාම ඉහළ මට්ටමකින් යුතු වූවා. අප කණ්ඩායමේ සියල්ලන්ටම එනම් ඉහත කියූ දෙදෙනාත්, මටත්, වෛද්‍ය උදාර මහතාටත්, ශ්‍රී ලංකාවේ සිටින හිමාලයා ආයූර්වේද නිෂ්පාදන ආයතනයේ කළමනාකාරවරයාටත් ඉතා පහසුවෙන්ම විසා ලබා දීමට ඔවුන් වගබලා ගත්තා.

එහෙත් සහභාගී වූයේ අප තිදෙනෙක් පමණයි. අනෙක් දෙදෙනාට ශ්‍රී ලංකා රජයේ අවසරය ලැබුණේ නැහැ. එය මේ ගමනේ මට ඇති වූ එකම සිත් වේදනාවයි.

ගමනට සියල්ල සූදානම් වුවත් අපේ සඟයින් දෙදෙනා කෙසේ හෝ එක්කර ගැනීමට ගත් උත්සහය අපතේ ගියා. ප්‍රතිඵලය වූයේ දිනය කට ලගටම පැමිණ ගුවන් ටිකට් ගැනීමට යාමේදී මහත් අපහසුතාවයකට පත් වීමට සිදුවීමයි. කලින් මා සහභාගී වෙනත් අවස්ථාවලදී මවිසින් කලින්ම ගුවන් ටිකට් මිලදී ගෙන තබා ගන්නා නිසා මට ඒ ගැන එතරම් අපහසුවක් වේ යැයි සිතුණේ නැහැ. නමුත් අධික මිල ගණන් යටතේවත් ඇමරිකාව වෙත ගුවන් ටිකට් ගැනීමට ආසන නැති බවයි අපට දැන ගන්නට ලැබුණේ. කෙසේ හෝ අවසානයේ ඉතා දුෂ්කර මාර්ගයක් වන ඉන්දියාව හරහා යාමට ගුවන් ටිකට් ලබා ගැනීමට අප සමත් වූවා.

ඉන්දියාව වෙත ගොස්, නැවත නිව්යොර්ක් වෙතත් ඉන්පසු ඇමරිකානු අභ්‍යන්තර ගුවන් ගමනකින් වොෂින්ටන් වෙත යාමටත් අපට සිදු වූවා. සාමාන්‍යයෙන් ඇමරිකාව වෙත යන අය බොහෝ විට කරන්නේ, ලංකාවෙන් එන්ගලංතය වෙතත් ඉන් ඇමරිකාව වෙතත් පියාසර කිරීමයි. වඩාත් පහසුම මාර්ගය වන්නේ දෝහා කටාර් වෙත ගොස් ඇමරිකාව වෙත යාමයි. ජපානය හරහා යන ක්‍රමයක්ද ඇතත් එයත් දුරින් වැඩි බවයි මගේ හැඟීම. වොෂින්ටන් වෙත යන්නන්ට දැන් මේ මස 20 වැනිදා සිට ඩුබායි හරහා යන්නත් ක්‍රමයක් ඇති වනවා. ඒ එමිරේට් ගුවන් සේවය වොෂින්ටන් ඩී. සී. වෙත පියාසැරීමට සූදානම් වන නිසා.

උදාර සහ මම, රමේෂ් සමඟ ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් යානයකින් දිල්ලියට පැමිණියා. පැය 3 ටිකක් වැඩි කාලයක් ඒ සඳහා ගත වූවා. අපේ ගුවන් සේවයේ සත්කාරය ඉතා ඉහළයි. නොයෙක් ගුවන් සේවා වලින් ගමන් කර ඇති මා පළමුවෙන්ම එදිනයි ශ්‍රීලංකන් ගුවන් සේවයේ යානයක ගමන් ගත්තේ. මම හොදින්ම සෑහීමකට පත් වූවා.

අපි දිල්ලි ගුවන් තොටේ පැය කීපයක් ට්‍රාන්සිට් සිටිය යුතු නිසා වැඩි හදිසියක් නැතුව ඕපාදූප බලමින් රස්තියාදු වුණා. මතක තබා ගන්න ඉන්දියාවට ඇතුළු වීමේදී තමන්ගේ අතේ ඇති හැම බෑගයකම ගුවන් සේවයේ ටැග් එකක් එල්ලාගෙන යන්න. කොටින්ම තන්ගේ කෝට් කබා ආදිය අතේ ගෙනයනවා නම් ඒවයේද මේ ටැග් එල්ලාගෙන යන්න. අනෙක් කරුණ ඒවාට නිසි ලෙස ඉන්දියානු රේගු නිලධාරීන්ගේ මුද්‍රාවන් තබා ගන්නත් අමතක කරන්න එපා. යම් අමතකවීමක් වුවොත් ඔවුන් ඔබව නවතාගෙන මුල සිටම පිළිවෙලින් නැවත ඔවුන් ගේ පරීක්ෂාවන්ට ලක් කරනවා. එය මහත් කරදරයක්. මා මෙය නොදන්නවා වුවත් මගේ මිතුරන් දන්නා නිසා මා එදින එම කරදරයෙන් බේරුණා.

අපේ කටුනායක ගුවන් තොටත් සමග බැලීමේදී දිල්ලි ගුවන් තොට විශාල වුවත් අපේ නිලධාරින්ගේ ඇති මානුෂික බව ඔවුන් කෙරෙන් මා දැක්කේ නැහැ. අපේ පෙනුමත් ඉන්දියානු මොඩලයේ නිසා හැම විටම ඔවුන් අපව අමතන්නේ හිංදියෙන්. මම කීප සැරයක්ම ඔවුන්ට දැන්වූවා "මට ඔබ කියන කිසිවක් තේරෙන්නේ නැහැ. මම වෙන රටක වැසියෙක්" කියන එක. ඒත් සමහරක් හරක් වගේ නැවත නැවත ඒකම කළා. මම එන ගමනෙදී මේ ගැන ගුවන් තොට බලධාරීන්ට පැමිණිලි කළා. ඉන් මට සෑහෙන වාසියකුත් අත්වුණා ඒ ගැන පසුව ලියන්නම්.

ඊට පසු අපි එයාර් ඉන්ඩියා ගුවන් යානයකින් නිව්යෝර්ක් වෙත පිටත් වූවා. ඒක තමයි ගමන. මීට පෙර එක දිගට පැය 11 පමණ ගුවන් ගමනක යෙදී ඇති මට එතරම් බලපෑමක් සිදු නොවුණත් මගේ මිතුරන් දෙදෙනා සෑහෙන වෙහෙසට පත්වූවා. මධ්‍යම රාත්‍රිය වන විට අවදිව සිටියේ අප කීපදෙනෙක් පමණයි. අපි තුන්දෙනාත් ඉන්දියානු ජාතික අපේ වයසටම අයත් කීපදෙනෙක් එකට එකතු වී හොද හැටි විනෝද වුවා. ගුවන් සේවිකාවන්ට වෙන්කර ඇති කොටසේ ඔවුනුත් සමග කුළුපඟ වීමට අපට වැඩි වෙලාවක් ගත වුණේ නැහැ. කෑම බීම ඕනෙ පදන් ලැබුණා. ඉතා ළාබාල ඒත් එම්. බී. ඒ. උපාධිධාරිනියක් වූ මංද්‍රිකා අප සමඟ මිත්‍ර වූ අය අතරිනුත් විශේෂයි. හොද මාකටියර් කෙනෙක්ගේ ලක්ෂණ ඇගෙන් දක්නට හැකි වුණා. ඇය හැම විටම බොහොම පරිස්සමින් ඉන්දියානු ගුවන් සේවය මාකට් කළා. අපි අහුවෙයි ඕවට.

නිව්යෝර්ක් වෙත පැමිණීමට අපිට පැය 15 1/2 පමණ ගත වී තිබුණා. සෑහෙන වෙහෙසකර බවකින් නිව්යෝර්ක් ජෝන් එෆ් කෙනඩි ගුවන් තොට වෙත ගිය අපට ඉතා ඉක්මනින්ම ආගමන විගමන කටයුතු අහවර කර ගැනීමට හැකි වීම ඇත්තෙන්ම භාග්‍යයක්. සියල්ල පරිඝනක ගත කර ඇති නිසා ඉක්මනින් මගීන්ගේ කටයුතු කර ගැනීමේ හැකියාව තිබෙනවා.

නිව්යෝර්ක් ගුවන් තොටෙන් වොෂින්ටන් රේගන් ගුවන් තොට වෙත පිටත් වීමට ගිය අපිට මුහුණ දීමට සිදු වූයේ අපූරු ගැටලුවකටයි. ඒ තමන්ගේ රේගු කටයුතු තමන්ම ඔන් ලයින් කර ගැනීමයි. පිස්සු හැදෙනව, අපි එතැනට වෙලා කීපදෙනෙක් කරනවා බලන් ඉඳලා පුරුදුකාරයෝ වගේ වැඩේ කර ගත්තා. ඊට පසු ගුවන් යානා පැටියෙක්ට ගොඩවෙලා විනාඩි 51 පමණ වොෂින්ටන් වෙත පැමිණුනා.

එතැන් සිට කතාව දවස් කීපෙකින් දාන්නම්.