කථා දෙකක්, අඬන්නද? හිනා වෙන්නද?

මම අද මේ කියන කථාව මම සාමාන්‍යයෙන් මෙතෙක් නොකී ජාතියේ එකක්. හැබැයි මම මේක කියන්නේ ඔබව පිනවන්න නෙමෙයි. මේ කථාවේ යටින් තිබෙන මහා ඛේදවාචකය ගැන හිතන්න. නමුත් මින් විනෝදයකුත් ලැබෙනවා.

අපි බොහෝ විට අන්ධ මනුෂ්‍යයෙක්, කොර පුද්ගලයෙක් එහෙමත් නැත්නම් ආබාධිතයෙක් දැක්කම අනේ අපොයි කියලා හිතනවා. හැබැයි අපිට හිතෙනවද මේ මිනිසාටත් අපි වගේම අයිතිවාසිකම් තිබෙනවා කියලා?

කොටින්ම පවුලක් වෙලා දරුවන් හදාගෙන ජීවත් වීමේ අයිතිය මොවුන්ටත් තියෙනවා කියලා අපි හිතනවද?


මම ඔබට මුල් කථාවට පෙර තව කථාවක් කියන්නම්. දැන් මේක මතක් වුනේ.
එක් දිනක් මගේ ලඟට පැමිණියා එක්තරා කාන්තාවක්. ඇය දරුවන් නොමැති අයෙක්. හැබැයි ඇගේ ස්වරූපය ඉතාමත් නිරෝගී. මම ඇයට දිනයක් ලබා දීල නැවතත් මාව හමු වීමට, වෛද්‍ය වාර්ථා කීපයක්ම ලියා දුන්නා නැවත එනවිට අමතක නොකර රැගෙන එන ලෙස.
මේ කාන්තාව පැමිණියේ තම මව සහ සොයුරිය සමග. මා ඇයට උපදෙස් දුන්නා නැවත එනවිට ස්වාමි පුරුෂයා අනිවාර්‍ය‍යෙන්ම එක්කරගෙන පැමිණිය යුතුයි කියා. ඇය එයට හිස වනා පිලිගත්තා.

දින කීපයක් යනවිට මට මේ කථාව අමතක වුනා. හදිසියේම දිනක් මගේ සේවක මහතෙක් මට දැණුම් දුන්නා යම් රෝගියෙක් පැමිණ සිටිනවා ඔහුට ඇවිදීමේ අපහසුවක් ඇති නිසා ඔහු පැමිණි වාහනයට ගොස් රෝගියා පරීක්ෂා කරන්න වන බව. ඒ අනුව මම ඔහුගේ වාහනයට ගියා.

ඔබට කියන්න ඔහුට දෙපයම නැහැ. මගේ හිත කඩා වැටුනා ඔහු දැක්කම. ඉතාම නිරෝගී තරුණයෙක්. යුද්ධය දරුණු අවධියේ බිම් බොම්බයකට හසු වී ඔහුට තම දෙපා අහිමි වෙලා. ඉනෙන් පහලට දෙපා යාන්තමට සලකුනක් පමනක් ඉතිරි වෙන්න කපා දමලා. ඒ වෙලාවේ ඔහුගේ ජීවිතය බේරා ගැනීමට ඔහුගේ වෛද්‍යවරුන්ට කල හැකිව තිබූ උපරිමය ඔවුන් කරලා.

මෙහි තිබෙන අනුවේදණීයම කොටස මේක නෙමෙයි. ඇය ඔහුගේ පෙම්වතිය. පසැල් පෙම්වතිය. ඇය ඔහුට පිටු නොපා ඔහුත් සමග විවාහ වී දැන් දරුවකුත් සාදා ගන්නයි ඇගේ වෑයම. අවාසනාවට ඔහුට ස්වභාවික ක්‍රමයකට දරුවන් ලබා දීමට තබා අබුසැමි හැසිරීමකවත් යෙදීමේ හැකියාව නැහැ.

අපිට, මගේ ගුරුතුමා වන බටහිර වෛද්‍යවරයෙක් ඇතුලු වෛද්‍ය කණ්ඩායමක උත්සාහයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඇයට කෘතිමව දරු ගැබක් ඇති කරවීමට හැකියාව ලැබුනා. ඒ දරුවා අර ශ්‍රේෂ්ට මවගේත්, එම වීර පියාගේත් දරුවකු වීම මම නම් හිතන්නේ මගේ ජීවිතයේ මම කල ඉහලම දෙයක්.
________________________________________________

කෙසේ හෝ මම කියන්න ආව කථාව මේක නෙමෙයි.

මගේ හොදම මිතුරෙක් මේ කථාව මට කිව්වේ. ඔහුටම සිදු වූවක් නිසා මම විශ්වාස කරනවා.

මේ මිත්‍රයා කොළඹට ආසන්න මම ජීවත්වන නගරයේම ජීවත්වන අයෙක්. මොහු මට වඩා කල් මෙහි ජීවත් වී තිබෙනවා. කොටින්ම මම මාතර සිට මෙතනට කඩා පාත් වූවෙක් වන අතර ඔහුගේ උපන් ගම මේක.

දැන් කලකට කලින් මෙගම ජීවත් වුනාලු නීරෝගී දුප්පත් යුවලක්. අවාසනාවට ඔවුනට ඉපදී තිබෙන දරු දෙදෙනාගෙන් වැඩිමලාට උපතින්ම කථා කිරීමේ හැකියාව නැති ගොළු බිහිරි දරුවෙක්. මොවුන් මේ දරුවා අනෙකාට මෙන්ම හොදින් උගන්වා යම් දෑතේ රැකියාවකට යොමු කර තිබෙනවා. අනෙක් තරුණයා මෙන් නොව මොහු ඉතාම ගුණ ගරුක අහිංසකයෙක්ලු. අර බාල සහෝදරයා කාලයාගේ ඇවෑමෙන් විවාහයක් සිදු කරගෙන වෙනම පදිංචියට ගොස් තිබෙනවා.

දිනක් මේ බාලයා තමාගේ ගැප්බර බිරිදත් සමග මව පියා බැලීමට පැමිණියාලු. මේ වන විට පිටතින් බලන කෙනෙක්ට මේ කාන්තාව ගැබිණියක් බව පේන තරමට ගැබ මෝරා ඇතිකාලය.

මේ යුවල දැකි විගස ගොළු තරුණයාට යක්ෂ සේනාපතියා හිසට ආරූඩ වී, පලමුවෙන් තම බාල සහෝදරයාට පහර දී ඔහුගේ බිරිදත් සමග නිවසින් පන්නා දැමුවාලු. දැන් මෙතන එකම යුද්ධයක් මොහු හස්ත මුද්‍රාවෙන් යමක කියමින් මවට සහ පියාට පහර දෙනවාලු.

මෙන්න මේ අවස්ථාවේ තමයි මගේ මිත්‍රයා මෙතැනට පැමිණ ඇත්තේ. ඔහු පලාතේ යම් පිලිගැනීමක් ඇති අයෙක් නිසා ඔහුට හැකියාවක් ලැබුනලු මේ තරුණයාව පාලනයට ගන්න. ඒ තරුණයා මගේ මිත්‍රයාටත් අර මුද්‍රාබසම දෙසනවාලු. හැබැයි මගේ මිතුරාට මෙලෝදෙයක් තේරෙන්න නැතිලු. පසුව ඔහු මොහුත් සමග ගොස් තිබෙනවා ඔහුගේත් මිතුරෙක් වන මේ තරුණයාගේ ගුරුවරයෙක් හමුවට.

මෙන්න ගුරුතුමා කී කථාව…….

"මොහු කියනවා මොහුගේ මල්ලි බිරිදක් අරගෙන දැන් දරුවො හම්බ වෙන්නත් එනවා. මගේ මව්පියෝ කසාද බැදලා ඔවුන්ටත් අපි හම්බු වුනා. ඇයි මට විතරක් එහෙම කරන්න බැරි?"

ඔහු මේ හස්ත මුද්‍රාවෙන් පෙන්වා තිබෙන්නේ අපේ ඔබා අයියගේ කොන්දොස්තර මහත්තයා පෙන්නපු දේමයි...