"අපේ කෘෂිකර්මයේදී භාවිතා කල දේශීය දැණුම"

ජනගහනය වැඩි වීම ලෝකයට දරාගත හැකිද? "පූර්විකාව"

මේ අදහස මට කියවන්න ලැබුනේ මහාචාර්යය ගුනපාල ධර්මසිරි මැතිතුමා විසින් ලියන ලද "The Nature of Medicine" ග්‍රන්තයෙන්. මෙතුමා මම කලක් ලගින්ම ආශ්‍රය කල ඉතාමත් නිහතමානී පුද්ගලයෙක්. දැන් මෙතුමාව සම්බන්ධ කර ගන්න හරිම අමාරුයි. ඉතාම අප්‍රකටව ජීවත් වෙනවා. විශාල සේවයක් කල උතුම් මිනිසෙක් ලෙස මම සලකනවා. පුළුවන් නම හොයාගෙන කියවන්න වටින පොතක් එහිම සිංහල පරිවර්ථනයකුත් තියනවා. "වෛද්‍ය විද්‍යාවේ ස්වභාවය" කියලා. හැබැයි මේ දෙක එකම පොත නෙමේ. සමහර විශාල වෙනස්කම් තියනවා.

මෙතුමා කියනවා ජනගහනය වැඩිවීම පිලිබඳ අදහස එක්තරා ආකාරයක පිපුරුම් වාදයකට සමානයිලු. එනම් මිනිසා ජනගහනය වැඩි වීම ගැන කියන කථාව එකම මිත්‍යාවක්ලු. මේ පොතේ කියන මේ කාරනය ගැන අපි හිතුවම අපිටත් හිතන්න වෙන්නේ ඒක ඇත්ත තමයි කියලා නේද? අපි බැලුවොත් ලංකාවේ අනුරාධපුර කාලේ ගැන මම අහලා තියනවා රුහුණු රාජ්‍යයේ ගෙදරක වහලකින් කුකුලෙක් ගොඩ වුනොත්, එම සතාට වහලෙන් වහලෙට පනිමින් අනුරාධපුර අගනුවරින් බිමට බසින්න පුළුවන් තරම් ගෙවල් තිබුනලු. සාමාන්‍යයෙන් සලකනවා ජනගහනය කෝටි හතරක ප්‍රමානයක්වත් ඉන්න ඇති කියලා. ඒත් මේ මුළු අවුරු දහස් ගනනක ඉතිහාසය පුරාම විශාල නියඟ කාල කීපයක් හැර අපේ රටේ මහා විශාල සාගත ඇවිත් නැති තරම්. කවදත් මිනිස්සු බඩගින්නේ හිටියේ නැති බවට සාක්ෂි ඕන තරම් තිබෙනවා.

මේ පොතේ 178 (English Edition page 139) පිටුවේ තිබෙනවා මෙහෙම කොටසක්. අපේ ලෝකය ඉතා අඩු ජනගහනයකින් පිරී පවත්නේය. මේ මුළු ලෝකය සියළු සම්පතින් පිරී පවත්නේය. අප විසින් ප්‍රයෝජනයට ගෙන අවසන් කල නොහැකි තරමට සශ්‍රීකය. මේ කාරනය ඔබට නැවතත් පැහැදිලිව කියවන්න පුළුවන් මේ පොතෙන්. France Lappe and Collins with Cary Fowler, FOOD FIRST, BEYOND THE MYTH OF SCARCITY.
එසේනම් ඇයි ලෝකයේ මෙතරම් ජනගහනයක් කුසගින්නේ පෙලෙන්නේ?
මාචාර්යය ගුනපාල මැතිතුමා කියනවා,
(1) අපි මේ සම්පත්වලින් 3/4ම පාවිච්චි කරන්නේ යුද්ධ කරමින් ලෝකය විනාශ කරන්න.
(2) ඉතිරියෙන්ද වැඩි හරියක්ම නාස්තිකාර සහ අර්ථ ශූන්‍ය ලෙස කෙරෙන ආත්ම තෘප්ති කිරීම සඳගා වැය කෙරෙයි. ( සමහර ගෙදරක ඇති කරන බල්ලෙක් වෙනුවෙන් වැය කරන මුදල තවත් ගෙදරක දිනක වැයයි.)
(3)ලෝකයේ ඇති ධාන්‍ය ප්‍රමාණයෙන් 2/3 ම යෙදවෙන්නේ සත්වාහාර වෙනුවෙනුයි. එම සතුන් ඉන්පසු මස්, කිරි, බිත්තර නිපදවති. එමගින් මිනිසුන්ට ප්‍රෝටීන් සහ මේද බහුල ආහාර වේලක් සපයති. මේ නිසා ඇතිවන අධි පෝෂණ තත්වයන් නිසා වන සෞක්‍ය ගැටළු විසදීමට මොන තරම් වියදමක් අපිට දරන්නට සිදුවේද?
(4)තවදුරටත් ගත්තොත් අපි ආහාර දාමයේ අඩු ශක්ති ප්‍රභයන් නිපදවීමට ඉහල ශක්ති ප්‍රභවයන් නාස්ති කරමින් මේ කරන්නේ විකාරයක් නොවේද?
(5) මේ අකාර්ය්‍යක්ෂම පරිවර්ථන ක්‍රියාවලිය නිසා වන හානිය නිසා කී දෙනෙකුට තම ආහාර වේල අහිමි වන්නේද?

ක්‍රිස්ටෝපර් හැලෝවල් මෙසේ පවසයි, ලෝක ආහාර අහේනියට බොහෝ දුරට හේතු වී ඇත්තේ ආහාර නොමැතිකමට වඩා තිබෙන ආහාර ප්‍රමාණය නියම ආකාරයට බෙදී නොයාමයි. 1955 සිට 1995 දක්වා ලෝක ජනගහනය 105% වැඩි වී, බිලියන 5.7 ආසන්න වුවද, ලෝකයේ ධාන්‍ය අස්වැන්න 124% වර්ධනය විය. එනම් වර්ධනය වන ජනකායට සෑහෙන තරමටත් වඩා ආහාර නිෂ්පාදනය කිරීමට සමත් වුවද, අස්වැන්න නිසි පරිධි බෙදී නොයාම නිසා ඉන් නියම ප්‍රයෝජනයක් නොගැනුනි. Christopher Flavin "Culture of Permanence".
Time special issue on "Our Precious Planet". November 1997. p 82

අපි මේ කරුණු ගැන මෙහෙම කථා කලේ ඇයි? අපිට පේනවා, ආහාර දාමයේ ඉතා ඉහල ශක්ති ප්‍රභව වන ශාක ආහාර වැඩියෙන් නිපදීමෙන්, අරපිරිමැස්මෙන් ප්‍රයෝජනයට ගැනීමෙන් අපේ ආහාර අවශ්‍යතා සම්පූර්ණයෙන්ම සපුරා ගන්න පුළුවන්. ඒ සඳහා දාමයේ අඩු ශක්ති ප්‍රභව වන මස් මාංශ වෙතම යන්න අවශ්‍යය වෙන්නේ නැහැ. එහෙනම් අපි අපේ වගේ රටවල විශේෂයෙන්ම කෘෂිකර්මය ගැන ඉතාමත් විද්‍යාතමකව බලලා අපේ රටේ තාක්ෂණය උපයෝගී කරගෙන දියුණු කලොත් අපිට වරදින්නේ නැහැ. කවදත් ලංකා මාතාව තම දරුවන් කුසගින්නේ තිබ්බේ නැහැ.

නමුත් අපි ඉහත කථා කල කරුණු අඩු වැඩි වශයෙන් අපිටත් තියනවා. අපි අපේ රටේ කෘෂිකර්මය ගැන දක්වන අවධානය සෑහෙනවද? නැතත් අපි මොන වගේ උපක්‍රමද මේ සඳහා යොදන්න ඕනෙ. අපි එක පාරටම අපේ අතීතයට හැරුනොත් කෝටි ගනනක ජනතාවක් රැක්කේ මේ පොලව නේද? මෙන්න මේ කාරනේදි අපි බලන්න ඕනෙ එහෙමනම් මොනවද ඒ උපක්‍රම කියන එක. අන්න ඒ උපක්‍රම තමයි මම මේ ලිපි පෙලින් කථා කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නේ.
කොටින්ම "අපේ කෘෂිකර්මයේදී භාවිතා කල දේශීය දැණුම" ගැන.

අපි ඉදිරි දින කීපයක් මේ ගැන කථා කරමු.