දුවේ ඔබ මගේ ප්‍රාණයයි.

මේ ලිපිය ඔබට ලියන්නට මම වසර 11 වැඩි කාලයක් බලා සිටියෙමි. මගේ දියණිය, ඔබ නොදන්නා අමිහිරි අතීතයක තතු අද මා ඔබට පවසන්නම්. මේ ලිපිය මගේ මිතුරු මිතුරියන් හා බෙදාගත්තත්, දනිමි ඔබ මගේ "වෙදගෙදර" රසිකාවියක් බව.

ඔබ මෙලොවට බිහි වූයේ ඔබේ මවත් මමත් නිසිකලට ඔබ වැනි අයෙක් අපට සිටියොත් යෙහෙකැයි සිතාගත් නිසාය. ඒ 1999 කාලයයි. එසේ ඔබ මෙලොවට ගෙනෙන්නට සිතා ඉතා කෙටි කලකින්ම ඔබ මෙලොවට එනබව අපට වැටහිණි. මම මගේ දිවියේ ඉතාම වැඩියෙන් සතුටු වූ දින කීපයෙන් එකක් වන්නේ එදාය.

කෙසේ හෝ ඔබේ මව සමඟ මට කිසි දිනක ඇයගේ සායන කටයිතු වලට යාමට නොහැකි විය. ඒ මම ඔබ වෙනුවෙන් ඔබ කිසිදා දැක නැති, මාගේ ඉතා මහන්සියෙන් තැනූ ව්‍යාපාරයටම කැප වී සිටි නිසාය.

කාලය ගත වී ඔබ මෙලොවට එන දිනය කෙමෙන් ලඟා වෙමින් තිබූ නිසා, අප පවුලේ, දැන් ඔබද දන්නා චාරිත්‍රයක් වන පිරිත් පිංකම සහ සාංඝීක දානය ඒ වසරේ අපි යොදා ගත්තේ 2000/04/30 වනදාටයි. ඔබගේ පැමිණීම වෙනුවෙන් අප ලක ලැහැස්ති වූයේ, එවන් පිංකමක් කර ඔබගේ පැමිණීමට ආශීර්වාද පතමිනි.

මේ කාලයේ මම එතරම් මුදල් අත ගැවසෙන්නෙක් නොවීමි. මා හරි හම්බ කල යමක් වෙතොත් මගේ කුඩා ව්‍යාපාරටම යොදවා ඉතා අපහසුවෙන් දිවි ගෙවීමි.

කෙසේ හෝ එදින පිංකම ඉතා හොඳින් අහවරකල මම කලින්ම කොළඹ බලා පැමිණුනේ මැයි දෙක සිට තවත් විශාල කටයුතු ගොන්නක් ඉටු කිරීමට තිබූ නිසයි. මැයි 01 උදේම කොළඹ බලා පිටත් වූ මාහට එකල අප විසූ නිවස ඉදිරියෙන් බසයෙන් බසින විටම බස්පොලේ මගේ ව්‍යාපාරයේ කළමනාකරු මා එනතෙක් නොඉවසිලිමත්ව රැදී සිටින අයුරු දැකගත හැකි විය.

කිසිම හේතුවක් නැතිවම ඔහු මාහට පැවසුවේ මට ඉක්මනින් නැවත මාතර පැමිනෙන ලෙස පණිවිඩයක් ලැබුනු බවයි. ඔහුව දැනුවත් කර තිබුනේ නැහැ, ඒ ඇයි ? කියා.

දියණිය, කිලෝ මීටර 160 පමන දුරක්, පැය පහකට ආසන්න කාලයක් පුරා මා ගමන්ගත් ආකාරය ඔබට කියන්නට තබා මටද ප්‍රශ්නයකි. මා ඒකාලයේ සිටියේ මෙලොව නොව අපායකය. මේ කාලයේ ජංගම දුරකථන වෙලඳ පොලේ තිබුනත් එතරම් භාවිතාවක් තිබුනේ නැති අතර මාහට එවැන්නක් නඩත්තු කිරීමට හයියක් තිබුනේද නැත.

කෙසේ නමුත් මගේ දඩුවම් කාලය නිමා කරමින් මාතර නිවසට පැමිනෙන මොහොතේ මට සිදු වූයේ මහත් අකරතැබ්බයකට මුහුණ පාන්නටයි.

ඔබගේ මව, මාමා (මගේ ප්‍රාණ සම මිතුරා), එකල ජීවත්ව සිටි ඔබගේ මාතර සීයා, අදද ඔබට ඔබගේ දෙවනි මව් වැනි ඔබගේ නැන්දා,(මෙකල නැන්දා ඔබගේ දඟකාර මල්ලී බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි කාලයයි.) ඇතුලු කිසිවෙක් නිවසේ නොසිටියා. පමණක් නොව කිසිම දෙයකට නොසැලෙන මනසක් ඇති ඔබේ මාතර ආච්චි හෙවත් "අපේ ආච්චි" හඬමින් සිටියාය.

මට මේ කිසිවක් නොතේරේ. මගේ සිතටද කුමක්දෝ මහා පාලු මූසල සිතුවිල්ලක් ඇතුල් වී ඇත. මට වුවමනා හඬන්නටය. ඒත් මේ එයටද කාලය නොව. කිසිවක් දැනගන්නට නැත. ගෙදර කිසිම වාහනයක් නැත. කිසිවෙක් නැත. මා කුමක් කරන්නද??

මා රෝහලත් ගෙදරත් අතර දුර කීප ගමනක්ම දෙපයින් ගමන් ගත්තා පමනක් මට මතකයි. ඒ කොතෙක් වෙලාද කියා මට අදද අමතකයි. රාත්‍රියේ මට ඔබ සැන්දෑවේ, මෙලොවට පැමිණි බව දැණ ගන්නට ලැබිණි. නමුත් ඒ අතරම යමක් සිදු වී ඇත. සියල්ලන් මගේ ඒ සඟවයි.

ඔබගේ මාමා පැමිනෙන තෙක්ම මා කිසිවක් නොදැණ වුන්නාය. සිදු වී ඇත්තේ කිමෙක්ද?

ඔබේ මාමා මට කියූ පරිදි සිදු වී ඇත්තේ, ඔබ දින 20 පමණ කාලයක් තිබියදීත් ඉක්මනින් මෙලොවට පැමිණීමට තීරණය කර තිබීමයි. ඒ නිසා ඔබගේ මෑණියන් මා උදේ පිට වූ පසු රෝහල් ගතකර ඇත. මා නැවතත් මාතර එන අතරමඟදී ඔබ මෙලොවට පැමිණී ඇත. නමුත් සුන්දරව සැමරිය හැකිව තිබූ ඔබේ පැමිණීම එක්තරා නූගත් කාන්තාවකුත්, තම වගකීම නොදත් වෛද්‍යවරියකුත් නිසා අසුන්දර වීමට පාර කැපී තිබීමයි.

ඔබව මොලොවට පැමිණි මොහොතේම "මෙනින්ජයිටීස්" නම් රෝගය වැලදුනු බිලිදියක් හා එකට තබා තිබීමයි. ඔබ ඉතා කුඩාවට සිටි නිසාත් දින ගනනක් කලින් පැමිණි නිසාත් නොමේරූ දරුවන් තබන අංශයේදී වැරදීමකින් ඔබව එසේ තබා තිබී ඇත. ඔබේ නැන්දාද වෛද්‍යවරියක් බැවින් ඇය ඒ නොදකින්නට, අද ඔබ මෙලොව නැත. නමුත් ඒ වන විටත් ඔබට "ජිටරි" නමින් වෛද්‍ය විද්‍යාවේ හඳුන්වන සියුම් වෙව්ලීම් තත්ත්වයත් රුධිරයේ සීනි ප්‍රමානය සීඝයෙන් අඩු වීමටත් පටන්ගෙන තිබිණි.

එතැන් සිට ඇරඹුනේ මහා සංග්‍රාමයකි. මා, ඔබේ මාමා නැන්දා ඇතුළු සැම දෙනා එකාවන්ව එම යුද්ධය පුරා මාස කීපයක් එක දිගටම කරගෙන් ගියාය. මා අත මුදල් නැත. දිනපතා මට උදේම ඔබේ "අපේ ආච්චි" යම් මුදලක් දෙයි. එම මුදල සවස් වන විට අවසාන වෙයි. කියා නිමකල නොහැකි මහා වේගයකින් අප වැඩ කලාය. ඔබව වෙනත් රෝහලකට මාරුකර ගැනීමට අපට අවශ්‍ය විය. නමුත් ඔබේ සිද්ධියෙන් තැතිගත් ඒ වෛද්‍යවරිය සතියකට නිවාඩුගෙන පිට වී සිටියාය.

අප කෙසේ හෝ ඔබව වෙනත් ලඟම රෝහලකට ගෙනගොස් එහි සිටි දැනට කොළබ ළමා රෝහලේ සිටිනා උතුම් වෛද්‍යවරියක් වෙත ඔබව බාරදුන්නාය. එහිදී අපගේ හිතවත් මිතුරු වෛද්‍යතුමෙක් තමාගේ නිළ නිවස අපට ලබා දීමට තරම් කාරුණික විය. එහි මාස කීපයක් ප්‍රතිකාර ලැබීමෙන් ඔබ කෙමෙන් සුවපත් වන අතට හැරිනි. ඒ මුළුකාලය පුරා මම මගේ ව්‍යාපාරය ගැන් කිසිවක් නොබැලූ අතර ඒ සියල්ල කලමනාකරු විසින් කරගෙන යන ලදි.

මාස තුනකට අධික කාලයක් උපන් දින පටන් රෝහලේම සිටි ඔබ අවසානයේ මාතර ගෙදරට පැමිණියාය. එතැන් පටන් ඔබට අවුරුදු තුනක් යනතෙක්ම අපේ සිත්වල ඔබ ගැන තිබූ බිය ඔබට කිසිදිනක කියාදීමට නොහැකියි මා දියණිය. කෙමෙන් ඔබද අනෙක් ලමුන් මෙන් වැඩෙනා බව අපට ඔබගේ ක්‍රියාකාරකම් තුලින් දැනුනත් ඔබ වෙනුවෙන් අවසාන් ස්කෑන් පරීක්ෂාව කල දිනතෙක් අපගේ හිත්වල ඇවිලුන ගින්න ඔබට කෙසේ තේරුම් කරන්නද. ඒ වන විට ඔබට වයස වසර පහකි.

දැන් ඔබ මාගෙන් නිතර අස ප්‍රශ්නයට පිලිතුරු ලැබුනු බව මම සිතමි. ඒ නිසා නැවත කෙදිනකවත් මට මල්ලියෙක් හෝ නංගියෙක් නැත්තේ ඇයිද කියා අසන්නට එපා. ඒ ඔබ වෙනුවෙන් අපේ කාලය වැය කිරීමට සිදු නිසා බව ඔබට වැටහෙනවා ඇතැයි සිතමි.

මගේ ඒ අමාරු කාලයේ අර කළමණාකරු අපේ ව්‍යාපාරය මා දස අතට ණය කාරයෙකු කරමින් නිමාවට පත් කර තිබිනි. මා වැටුනේ කබලෙන් ලිපට නොව අපායටය. එදින පටන් ගත් මගේ සංග්‍රාමය දැන් මම අවසන් කර සිටිමි. හෙට මා මලත් ඔබට ජීවත් වීමට දේ මා සොයාතබා ඇත.

අද ඔබ වැඩිහිටියෙකි. යෞවණියකි. මා දැන් ලොකු මහත් වූ ගෑණු දරුවෙක් සිටිනා පියෙකි.

ඔබෙන් මා ඉල්ලන්නේ එකම දෙයක් පමනයි. ලෝකයට වෛරකරන්න එපා. හැම දේ වෙන්නේ හොදටයි.

මිනිසුන් හිතා මතා වැරදි කරන්නේ නැහැ.
ඒ නිසා මිනිසුන්ට ආදරේ කරන්න.

"මිනිසුන් අතර මිනිසෙක් වෙන්න."