පියා ගැන අවසන් ලිපිය.

පසු ගිය කරදර නිසා මගේ බ්ලොග් එකත් පාළුවට ගියා. නමුත් මම දන්නවා ඔබ මගේ ප්‍රශ්නවලදී මා අත නොහැර සිටි බව. ඒ නිසා මගේ යුතුකම මේ බ්ලොගය නිසි සේ පවත්වා ගැනීම. මම එය අමතක නොකරන බව කියමි.

කෙසේ වෙතත් පියාගේ අභාවය සිදු වූයේ මගේ විශාල වශයෙන් කාර්ය බහුල සමයක. ඒ නිසා සියළු වැඩ සති දෙකක් පමන නැවතුනා. නැවතත පැමිණි ගමන් මම මගේ අධ්‍යාපන කටයුතු ඇරබුවා. දැන් ඒවා නැවතත් යථා පරිදි සිදු වෙනවා. මගේ රෝගීන්ට මම වසර 1997 සිට මේ දක්වා කිසිම දිනක පොලු තබා නැහැ. සති ගනන් විදේශ ගතවීම වලදීත් සියල්ල අකුරට සැලසුම් කරනවා. නමුත් මෙවර ඉතාමත් කෙටි කලකින් සියළු වැඩ නවතා දැමුවා. සියළු දේට තිබුනේ පැය කීපයයි.

පියාගේ කැමැත්ත පරිධි සියල්ල ශිදු විය යුතු වුනා. මට පියාගේ අභාවය ගැන ගම්පහ රෝහල ලඟම සිටින මගේ ලොකු නංගි දැනුම් දෙන විට 2011/09/09 රාත්‍රී 11.45ට පමන ඇති. නමුත් මම නුගේගොඩ සිට අදාල ස්ථානයට හරියටම විනාඩි 30 වගේ කාලයකින් පැමිණියා. වාසනාවකට නිසිලෙස මුදල් මාලඟ තිබුනා. ඒ මොහොතේම මගේ බාල සහෝදරයාට මව රැගෙන එන ලෙස පවසා මම දේහයේ කටයුතු කලයුතු ආකාරය සොයා බැලුවා. පියාගේ කැමැත්ත වෛද්‍ය විද්‍යාලයට තම දේහය ලබා දීමටයි. මම අද ලියන්න යන්නේ අන්න ඒ කාරනාව පිළිබඳවයි.

මම වෛද්‍ය ක්ෂේත්‍රයට සම්බන්ධ වෙන්නේ 1988 පමන සිට. එදා සිට අද දක්වා මම දන්නවා වෛද්‍ය සිසුන්ට මෘත දේහයක ඇති වැදගත්කම. මූලික වසර වලදී ලබා දෙන වෛද්‍ය අධ්‍යාපනයේ කොටසක් තමයි මෘත දේහ ක්‍රමාණූකූලව හැදෑරීම. මෙමගින් විශාල දැනුමක් වෛද්ය සිසුවාට ලැබෙනවා. නමුත් අවාසනාවට අපේ වෛද්ය සිසුවන්ට තිබෙන මෘත දේහ ප්‍රමාණය ඉතාමත් සීමිතයි. ප්‍රායෝගික පුහුණු සැසි වලදී සිසුන් කණඩායම් කීපයක් එකට දමා ඉගැන්වීමට තරම් මේ හිඟය බහුල බව තමයි මම දන්නේ. මම සිසුවකුව සිටි අවධියේ අපි මෘතදේහ එකතු කිරීමේ ව්‍යාපෘතියකුත් කලා මට මතකයි. රෝහල්වල වගේ තැන් වලට ගිහින් බැනුම් අසාගෙන තමයි ඒක කලේ.

මුලින්ම මම හරියටම පාන්දර තුනට පමන ගියා මට ගෙදර වගේ පුරුදු එක් වෛද්‍ය පීඨයකට. එතැන මට මුණ ගැසීමට කෙනෙක් තබා ප්‍රධාන ගේට්ටුවේ ආරක්ෂකයාවත් නැහැ. මම ඒ සැරේ ඇතුලට ගිහින් බැලුවා මෙලෝ යකෙක් නැහැ. වන්නාටම කියලා ඉතාමත් අකමැත්තෙන් මගේ මිතුරියකට කථා කලා වෙලාව පාන්දර 3.10 පමණ ඇති. ඇයගේ නම මට සටහන් කිරීමට හැකියාවක් නැහැ. හේතුව අද මෙරට සිටින ඉතාමත් ජ්‍යෙෂ්ටම කථිකාචාර්යවරියක් සැමියාත් මගේ ඉතාමත් හිතවත් මිතුරෙක්. දක්ෂ බටහිර වෛද්‍යවරියක්. ඔවුන් නිදි ඇදෙන් නැගිටුවලා මේ විස්තරේ කිව්වහම ඇය පොරොන්දු වුනා මගේ පියා නීත්‍යාණුකූලව කලින් පෝරම පුරවා එම වෛද්‍ය විද්‍යාලයට දේහය ලබා දීමට කැමැත්ත ප්‍රකාශ කර ඇති නිසා හෙට උදේම එය කරමු කියා. කෙසේ වෙතත් ඇය උදේ 8 ට මට අමතන බවත් මට දැන් වූවා. දැන් ඒ බර මගේ සිතේ නැහැ. මවත් සතුටු වූවා පියාගේ කැමැත්ත එය නිසා.

කෙසේ හෝ අපි දැන් උදේ අට වන විට ගමේ පන්සලේ නායක හිමියන් ඇතුළු ලඟම ඤාතීන්ගෙන් පැමිණිය හැකි කීප දෙනෙක් දේහයේ ආගමික කටයුතු සූදානම් කරමින් සිටින විට මගේ මිතුරිය හරියටම උදේ 8.05 මට කතා කරනවා.

ඇයගේ ස්වරය ඉතාම ශෝඛාකූලයි. මට සිතුනා ප්‍රශ්නයක් බව. ඈ මට පැවසුවේ "වෙදනා අද නම් මාර වැඩක් වෙන්නේ මෙහේ මයිනර් ස්ටාෆ් වැඩ වර්ජනයක් මුන් මේ වැඩේ කරන් නැහැ" මොකද කරන්නේ. මට උන් හිටි තැන් අමතක වුනා. ඉතාමත් අසරන වුනා. ඇය මට පොරොන්දු වුනා කෙසේ හෝ අපි බලමු කියා. එවිට අපි අපේ පුද්ගලික හැදිණීම උඩ ලංකාවේ අපට යා හැකි දුරකින් පිහිටි සියළුම දේශීය සහ බටහිර වෛද්ය විද්‍යාලවලට කතා කලත් ඔවුන්ට ඒ වැඩය මා වෙනුවෙන් කර දීමට අවශ්‍ය වුවත් මේ වර්ජනය එයට බාධාවක් වූවා.

උදේ 9.30 වෙනකනුත් මේ ප්‍රශ්ණය විසඳාගැනීමට හැකියාවක් ලැබුනේ නැහැ. මාත් මගේ බිරිදගේ සොහොයුරාත් දන්න සෙල්ලම් සියල්ලම දැම්මත් අවසන අපි පරාද වුනා.

මේ අවස්තාවේ තමයි මගේ තවත් මිතුරෙක් බටහිර වෛද්‍යවරයෙක් පොඩි හෝඩුවාවක් දුන්නේ. මේ වෙනකොට අපි හිටියේ ලංකාවේ බැරිනම් වෙන කොයි ලෝකෙක හරි වෛද්‍ය විද‍යාල සිහි කරමින් අපිට ඉක්මණින් ලඟා විය හැකි. මොකද දේහයේ කිසිම වෙනසක් නොකර භාරදීම ඉතා වැදගත් නිසා. කෙසේ හෝ මගේ මිතුරා දුන්නා යම් දුරකථන අංකයටත් වහාම කථා කරන්න කියා. ඒ වෛද්‍යවරයාට අපි වහාම කථා කලා. වැඩේ හරි. එතුමා අපිට දැන්නුව මරන සහතිකයේ එතුමාලාගේ වෛද්‍ය විද්‍යාලෙ නම සඳහන් කරගෙන් එන්න කියා. ඒ වැඩේට අපිට විනාඩි කීපයයි ගියේ. කෙසේ හෝ දැන් තමයි අපිට යම් සැනසීමක් ලැබුනේ. අපේ පියා කවදාවත් තමන්ගේ සිතැඟි අනුව අපිව පාලනය කල කෙනෙක් නෙමෙයි. අපිට උපරිම නිදහස තිබුනා. ඒ නිසා මට මේ දෙ කර ගන්න බැරි වුනානම ජීවිතේටම මට බලපානවා.

අපි මේ කියන වෛද්‍ය විද්‍යාලයට ලඟා වන විට අපිව හොඳින් පිලිගත්තා. කිසිදා නිකමටවත් ගොඩ වී නැති තැනකට තමයි පියාගේ දේහය දෙන්න සිදු වුනේ. ඒ ගැන කිසිම ප්‍රශ්නයක් මට නැහැ. අවශ්‍ය දෙ කල එක ගැන යම් තෘප්තියක් පමණයි ඇත්තේ. කොහොමත් මට ඔය පංති භේද අර භේද මේ භේද ඇත්තේ නැහැ.

ඔබ දන්නවද මේ වෛද්‍ය විද්‍යාලය කුමක්ද කියා,

ඒ තමයි මාලඹේ පුද්ගලික වෛද්ය විද්‍යාලය.

ප. ලි.
හොඳින් තේරුම් ගන්න මම මේ හරහා කාටවත් සිත් රිදීමක් ඇති කරන්නවත් යම් විවේචනයක් ඇති කරන්නවත් උත්සාහ කලේ නැහැ. මට අවශ්ය වූයේමේ ක්‍රමය සහ එහි ඇති අමානුෂික බව පෙන්වා දීමටත් මගේ අත් දැකීම බෙදා හදා ගැනීමත් පමණයි. එසේ වැරදි වැටහීමක් ඇති වූනම දහස් වාරයක් සමාව ඉල්ලනවා.

ප. ප. ලි.
විශ්වාරම්භයට දැන් යමු ඉක්මනින්ම...........